Wypalanie gliny

Do dyspozycji naszych klientów oddajemy nowoczesny piec do wypalania ceramiki firmy Colorobbia.Dzięku niemu będą państwo mogli utrwalić swoje prace. Piec wyposażony jest w rozbudowany programator pozwalający na precyzyjne kontrolowanie procesu wypału. Świetnie nadaje się do wypalania surowej gliny a także szkliwienia gotowych biskwitów. Glinę, farby i szkliwa a także gotowe biskwity mamy w swojej ofercie w niskich, atrakcyjnych cenach. Zapraszamy do korzystania z naszych usług indywidualnych amatorów ceramiki, domy kultury, kółka plastyczne oraz ośrodki terapii zajęciowej. Szczegółowe informacje uzyskają Państwo pod numerem telefonu 22 6440117 oraz adresem email info@maluje.pl

Brico Line

Brico Line to gotowe elementy ceramiczne. Można wykorzystywać je przy budowie makiet architektonicznych czy dioram modelarskich. Wykonane są z wysokiej jakości ceramiki i wiernie odwzorowują wygląd i właściwości materiałów budowlanych.
Szczegóły oferty na stronie www.maluje.pl

Charakterystyka glin Colorobbia

GLINY CZERWONE
znane powszechnie jako majolika, to tradycyjna masa ceramiczna Colorobbia. Jest ona skomponowana z mieszanki kilku glin. Jej maksymalna temperatura wypalania to 980°C.
AFD 65: Czerwona Glina Termoodporna, jest odpowiednia do tworzenia przedmiotów żaroodpornych, o zabarwieniu pomarańczowym. Naturalnie, z uwagi na niewielką rozszerzalność tej masy ceramicznej, wszystkie nanoszone na nią szkliwienia będą poddawane występowaniu zjawiska pęknięć włoskowatych (rysek). Maksymalna temperatura wypalania tej gliny to 980°C.

AFD 70: glina (garncarska) o charakterystycznym intensywnie czerwonym zabarwieniu, która dzięki stosunkowo dużej odporności na nagłe zmiany temperatury może być używana przy wykonywaniu przedmiotów z przeznaczeniem do miejsc na wolnym powietrzu lub sprzętów kuchennych, które nie będą jednak żaroodporne (nie do użycia w piekarniku lub kuchence mikrofalowej). W przypadku tej gliny maksymalna temperatura wypalania to również 980°C.

AFD 110: glina Galestro znakomicie nadaje się do wykonywania przedmiotów z przeznaczeniem do miejsc na wolnym powietrzu i rzeźb ceramicznych. Po wypaleniu jej naturalne właściwości sprawiają, że przybiera ona formę białych smug (wykwity solne) i traci kalcyty (naturalnie obecne w masie ceramicznej), w taki sposób, że daje to ciekawy efekt starej ceramiki. Maksymalna temperatura wypalania to 970°C.
AFD 111: glina ta ma takie same właściwości jak Galestro AFD 110, ma jednak kolor czarny.

TFR 1820: masa ceramiczna o tych samych właściwościach co AFD 55, z dodatkiem jednak kruszywa szamotowego - palonki. Nadaje się do tworzenia dużych prac ceramicznych, na przykład rzeźb.
TSC 2070: czerwona mieszanka pylista, do wykonywania odlewów w formach gipsowych. Maksymalna temperatura wypalania tej gliny to 980°C.

BIAŁA GLINA POROWATA




TFF 1503 – TFF 1504 – TFF 1505: biała masa ceramiczna powstała z połączenia glin kaolinitowych oraz węglanu wapniowego i węglanu magnezowego. Maksymalna temperatura wypalania tej gliny to 1020°C.
TFR 1800: masa ceramiczna o tych samych właściwościach co TFF 1505, z dodatkiem palonki. Odpowiednia do tworzenia dużych prac ceramicznych, na przykład rzeźb.
TSC 2050: masa ceramiczna o tych samych właściwościach co wcześniej wymienione gliny, dostępna w granulacie, odpowiednia do wykonywania odlewów w formach gipsowych poprzez dodanie odpowiedniej ilości materiału zwiększającego płynność masy (krzemian sodowy) FSC 2500 lub FSC 2510, również dostępne w ofercie.


GLINY OGNIOTRWAŁE ORAZ GLINA RAKU

MHC 257: pół-ogniotrwała glina o kolorze kości słoniowej z palonką (granulat krzemionkowy) o średnim stopniu ziarnistości (pomiędzy 0 a 0.5) odpowiednia do tworzenia przedmiotów w technice raku oraz rzeźb. Materiał o dobrej odporności na nagłe zmiany temperatury, odpowiedni do wypalania w temperaturze do 1100°C.
MHC 747: pół-ogniotrwała glina o tych samych właściwościach co MHC 257, ale z użyciem palonki o większym stopniu ziarnistości - między 0 a 1.5, odpowiednia do tworzenia bardzo dużych prac i wyrobów ceramicznych.
MHC 885: pół-ogniotrwała biała glina z dodatkiem palonki o średniej ziarnistości (0 – 0.5), odpowiednia do tworzenia przedmiotów w technice raku oraz rzeźb. Charakteryzuje się znakomitą odpornością na nagłe zmiany temperatury. W wyrobach kamionkowych może wytrzymać temperatury do 1300°C.
MHC 886: pół-ogniotrwała biała glina o tych samych właściwościach co MHC 885, z dodatkiem palonki o większej ziarnistości - pomiędzy 0 a 1.5.
MHC 887: jak MHC 885, ale o czerwonej barwie.

MHC 888: jak MHC 886, ale o czerwonej barwie .
MHC 889: jak MHC 885, ale o czarnej barwie.
MHC 890: jak MHC 886, ale o czarnej barwie.

SERIA GLIN DO MODELOWANIA: barwiona glina porowata z wykorzystaniem bardzo delikatnej palonki. Dostępna w sześciu kolorach (czarnym, czerwonym, różowym, niebieskim, zielonym i żółtym). Nadająca się do obróbki na różne sposoby, odpowiednia również do prac rzeźbiarskich. Dla temperatur do 1020°C.
SERIA GLIN PLAYCLAY: seria barwionych glin twardniejących bez wypalania. Dostępna w sześciu kolorach (białym, naturalnym glinianym - terakota, czarnym, niebieskim, zielonym i żółtym). Mogą być również wypalane – w takim przypadku kolory czarny, zielony i niebieski stają się białe, a terakota i żółty przyjmują barwę czerwoną. Jest to związane z faktem, że glina ta jest zabarwiona pigmentami nieodpornymi na wypalanie.
Pełną ofertę glin Colorobbia posiada sklep maluje.pl

Problemy przy szkliwieniu ceramiki

Problemy te są zwykle spowodowane przyspieszoną fazą ogrzewania lub zbyt szybką fazą schładzania. W obu tych przypadkach cykl wypalania musi być znacznie spowolniony. Pęknięcia w wypalaniu różnią się od powstałych podczas schładzania, ponieważ szkliwo wykazuje tendencję do dostawania się w szczeliny pęknięcia, podczas gdy na etapie schładzania pęknięcie pozostaje niewypełnione.

NIEDOPIECZONY BISKWIT: jak wspomnieliśmy wcześniej, niedostateczne wypalenie na biskwit sprawi, że niemożliwe będzie uwolnienie wszystkich gazów obecnych w glinie, te z kolei będą później uwalniać się podczas drugiego wypalania, tworząc niewielkie dziurki – pory na powierzchni szkliwa.


SIATKA DROBNYCH PĘKNIĘĆ NA POWIERZCHNI PRZEDMIOTU: problem ten polega na tworzeniu się serii powierzchniowych pęknięć na szkliwie lub frycie. Są one wynikiem niekompatybilności pomiędzy rozszerzalnością cieplną gliny i glinianego biskwita oraz rozszerzalnością cieplną szkliwa. Ogólnie rzecz biorąc, można zapobiegać takiej sytuacji stosując twardsze szkliwa lub fryty.
Artystyczny efekt powstawania siatki drobnych pęknięć na powierzchni przedmiotu wykorzystywany jest przy technice dającej efekt spękania - craquele.

ŁUSZCZENIE SIĘ: w tym przypadku szkliwo dosłownie łuszczy się szczególnie w okolicach brzegów. Podobnie jak w przypadku pęknięć jest to spowodowane niekompatybilnością pomiędzy glinianym biskwitem i szkliwem. Kiedy wystąpi taka sytuacja i jest ona kwestią techniczną odmienną od siatki pęknięć na powierzchni, zamiast utwardzania szkliwa lub fryty należy zmiękczyć je przez dodanie odpowiednich topników, takich, jak na przykład fryta craquele.

ŁUSZCZENIE SIĘ SZKLIWA: kiedy przedmiot nadmiernie pokryty jest szkliwem, niezależnie czy szkliwo było nakładane poprzez zanurzenie czy sprejowanie, w obszarach grubszych lub w pobliżu możliwych spadków, szkliwo może się częściowo kurczyć: nazywa się to łuszczeniem szkliwa. W takim przypadku należy jeszcze bardziej rozrzedzić roztwór wody i szkliwa, lub w przypadku nakładania szkliwa pistoletem natryskowym lub pędzlem ograniczyć ilość nakładanego szkliwa.

ZBYT DUŻO FARBY: jeśli farba nakładana jest w dużych ilościach pędzlem malarskim, szczególnie w przypadku tych farb, które łatwo się topią, pęknięcia mogą wystąpić z uwagi na zbytnią grubość powłoki. Należy w takim przypadku nakładać mniej farby.

KURCZENIE SIĘ SZKLIWA: w przypadku kiedy biskwit nie jest idealnie czysty i występują na nim obszary nieprzylegania, może wystąpić zjawisko kurczenia się szkliwa.. Należy wtedy upewnić się, że powierzchnia biskwita jest idealnie czysta, stosując w niektórych przypadkach delikatny papier ścierny w celu usunięcia powierzchni nie absorbującej szkliwa. Następnie należy tę powierzchnię oczyścić z ewentualnego osadu i kurzu i przystąpić do szkliwienia. Przy tego rodzaju problemach należy postępować z materiałem ostrożnie, ponieważ problem ten może być spowodowany nawet kontaktem przedmiotu ze spoconymi rękoma.

Na jakie problemy można się natknąć wypalając glinę?

Tworzenie się pęcherzy powietrza: zjawisko to jest powodowane przez nadmierne wypalanie, a oczywistym sposobem na uniknięcie tej niedoskonałości jest wypalanie w niższej temperaturze. Czasami wypalając przedmioty, które nie zostały poddane dostatecznemu wyschnięciu odpowiednio szybko, wszelka wilgoć wewnątrz zostaje uwięziona, ponieważ nadmierna szybkość wypalania uszczelnia zewnętrzną porowatość.

Deformacja: ten rodzaj niedoskonałości powodowany jest przez zbyt nagły proces schnięcia lub nadmierną temperaturę wypalania.

Złamania: piec do wypalania, który zostaje schłodzony zbyt szybko lub został otwarty przy zbyt wysokiej temperaturze może przyczyniać się do złamań wykonywanej pracy.

Pęknięcia pod wpływem suszenia mogą być powodowane przez różne czynniki różne czynniki, z których najczęstsze to:

- Brak jednolitości jeśli chodzi o gęstość wykonywanego przedmiotu. W rzeczywistości możemy w takiej sytuacji natknąć się na miejsca całkowicie suche, a inne nadal wilgotne. Napięcia, które powstają na styku takich dwóch obszarów powodują pęknięcia.
- Nieregularny proces schnięcia przedmiotu o tej samej gęstości, ale posiadającego obszary, które schły w różny sposób.
- Ponowne nawilżanie przedmiotu, który już został wysuszony. Dobrą praktyczną zasada jest w takim przypadku suszenie prac ceramicznych powoli i nigdy nie wystawianie ich na bezpośrednie działanie promieni słonecznych lub innego intensywnego źródła ciepła, a nawet, przykrycie ich przylegająca osłoną zabezpieczającą.

Pęknięcia podczas wypalania: najczęściej powodowane są przez sytuacje, w których:
- Przedmiot został pokryty szkliwem jedynie wewnętrznie lub zewnętrznie przy użyciu agresywnego szkliwa.
- Temperatura pieca jest zwiększana zbyt gwałtownie podczas pierwszych 450° wypalania.
Przedmiot nie został całkowicie wysuszony przed poddaniem go wypaleniu.

Niedoskonałe przyleganie szkliwa: zwykle prace ceramiczne, w których szkliwo przylega w sposób niedoskonały zostały nadmiernie wypalone i nie przyjmują szkliwa lub powierzchnia była zabrudzona (wystarczy tutaj nawet zwykłe dotknięcie spoconej ręki). W takim przypadku należy skorzystać z delikatnego papieru ściernego i wyczyścić wszelkiego rodzaju pyły z zagłębień wykonywanego przedmiotu.

Jakie są główne metody pracy z gliną?

Koło: kształtowanie formy na kole garncarskim jest klasyczną metodą, najczęściej używaną przy wykonywaniu przedmiotów ceramicznych. Pierwszą rzeczą, którą należy zrobić, a która ma fundamentalne znaczenie dla pomyślnego zakończenia wykonywanej pracy ceramicznej, jest dokładne wypośrodkowanie bryły gliny na kole obrotowym. Nieodpowiednie scentrowanie gliny sprawi, że wykonywany przedmiot będzie się kręcił w sposób chaotyczny, uniemożliwiając precyzyjne wykonanie czegokolwiek.

Kolejnym krokiem jest wykonanie wgłębienia pośrodku masy ceramicznej w celu rozpoczęcia wyciągania w górę ścianek naczynia oraz określenia grubości podstawy: zbyt cienka podstawa rozłupie się w czasie suszenia, natomiast zbyt gruba może popękać w trakcie pierwszego wypalania.

Teraz możemy rozpocząć wyciąganie boków naczynia do góry do czasu aż osiągniemy pożądaną wysokość i upewnimy się, że wypośrodkowana jest nie tylko podstawa naczynia ale również jego górna część – otwór wylotowy. Trzymając rękę wewnątrz dolnej części naczynia, naciskamy na zewnątrz, tworząc tym samym wybrzuszenia boków naczynia. Wykonując tę czynność musimy uważnie sprawdzać grubość wykonywanych ścianek. Kiedy już zakończymy pracę na kole, nadając naczyniu pożądany kształt, przechodzimy do usunięcia go z koła garncarskiego za pomocą stalowego drutu przeznaczonego do odcinania gliny.

Forma: tworzenie glinianych przedmiotów w formie polega na wciśnięciu gliny do wcześniej przygotowanych form gipsowych, używając do tego kciuków na całej długości formy, a co bardziej istotne próbując zachować jednakową grubość masy na całej jej długości i szerokości. Zewnętrzne obrzeże zakańczane jest grubszą warstwą niż cała reszta przy użyciu noża malarskiego lub wspomnianego wcześniej stalowego drutu do odcinania gliny.
Następnie należy chwilę odczekać, aż gipsowa forma wchłonie całą wodę z gliny, tak, aby przedmiot z łatwością odchodził od formy, a następnie mógł być oczyszczony ze wszelkich niedoskonałości i/lub pozostałości gipsu.

Ceramika z płatów gliny: ta metoda jest niemal identyczna z poprzednią, z tym jednak wyjątkiem, że glina, która ma być umieszczona w formie gipsowej pochodzi z płatów gliny uformowanych przez wałek.


Modelowanie: metoda ta nadal szeroko wykorzystywana jest przy wykonywaniu talerzy, szczególnie tych o większej średnicy. Do wykonania przedmiotu potrzebujemy gipsowej formy talerza, na której kładziemy płat gliny o nieco większej średnicy niż forma, po czym zaczynamy działać w sposób mający sprawić, że glina przylgnie do formy. Płat gliny uciskamy mokrymi rękoma, następnie przechodzimy do zwymiarowania go, tak, aby dopasował się do leżącej poniżej formy. Naturalnie, przedmiot będzie musiał być oczyszczony z wszelkiego rodzaju zamazań i smarów oraz wykończony gąbką. Dla osiągnięcia najlepszych efektów polecamy wykorzystanie bardzo miękkiej gliny, miększej nawet niż ta wykorzystywana na kole ceramicznym.

Budowanie z wałków: technika ta polega na umieszczeniu ręcznie zwiniętych ‘wałków’ gliny jeden na drugim (‘zwoje’ mogą być również wykonane za pomocą wytłaczarki), a następnie całkowicie wygładzone.
W każdej z wyżej wymienionych technik, wszystkie wykonane przedmioty muszą być bardzo powoli wysuszone, najlepiej z użyciem przylegającej osłony i nigdy nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie słońca lub ognia. Przed ostatecznym zakończeniem suszenia pracy ceramicznej, przedmioty będą poddane dalszej pracy wykończeniowej przy użyciu specjalnych narzędzi modelujących. W końcu dojdziemy do etapu wypalania na biskwit (bez szkliwa). Faza ta ma zasadnicze znaczenie nie tylko jeśli chodzi o nadanie przedmiotom roli użytkowej w kolejnych etapach ich tworzenia, ale przede wszystkim biorąc pod uwagę pozbycie się z czerwonej gliny, na przykład, wszystkich cząsteczek dwutlenku węgla, który znajduje się w węglanie wapnia. Gdyby nie stało się tak, na etapie wypalania szkliwa uwalniające się gazy przyczyniałyby się do tworzenia pęcherzy powietrza lub małych porowatych otworów na powierzchni szkliwa, szpecąc całą pracę.

Ponadto, na etapie wypalania na biskwit musimy uważać, aby powierzchnie różnych wykonywanych przedmiotów nie weszły ze sobą w kontakt, ponieważ to mogłoby utrudnić zakończenie procesu uwalniania się gazów, a zastój tych gazów spowodowałby tworzenie się brzydkich ciemnych kręgów z uwagi na utlenianie się i tym samym czernienie powierzchni wykonywanych prac.
Różne etapy wypalania na biskwit wyglądają mniej więcej w ten sposób - najpierw następuje wstępne podgrzanie do około 300°, które pozwala na całkowite pozbycie się z masy glinianej wody. Następnie dochodzi do faktycznego wypalenia w określonej dla danej gliny maksymalnej temperaturze, a potem z kolei następuje zasadnicze schładzanie, podczas którego trzeba wziąć pod uwagę różne objętości i wielkości przedmiotów, ponieważ nagłe przyspieszenie tego procesu może spowodować pękanie i kruszenie prac ceramicznych.

ciąg dalszy wkrótce

Co to jest glina ceramiczna ?

Zasadniczo rzecz biorąc, gliny są formą sproszkowanej skały i są klasyfikowane w dwóch kategoriach zgodnie z ich geologicznym pochodzeniem.
Gliny pierwotne (spągowe) – pozostały w miejscu swojego powstania w stanie nienaruszonym przez siły natury, stąd też są najczystsze i najbliższe chemicznej formule związku. Cała grupa praktycznie obraca się wokół pierwotnego rodzaju gliny, kaolinu, który jest podstawą i zasadniczym komponentem naszych białych wyrobów ceramicznych.
Gliny wtórne (osadowe) – to te, które uległy erozji i wskutek ruchów sił natury zostały przeniesione i znalazły się w warstwach osadowych. Z tego względu zawierają pewne zanieczyszczenia. Taki właśnie jest kwarc, mika, ziemie alkaliczne, materie węglowe, a przede wszystkim tlenki żelaza, z obecnością których wiąże się typowy czerwony kolor naszych glin.
Pod względem chemicznym gliny składają się zasadniczo z hydratyzowanych krzemianów glinowych, innymi słowy jest to krzemian glinowy poddany reakcji chemicznej z wodą. Związek ten zawiera wiele zanieczyszczeń, które w znacznym stopniu mogą zmieniać właściwości gliny (jej kolor lub temperaturę wypalania).
Gliny niskotopliwe: pozostają porowate przy wypalaniu do pewnej określonej temperatury (do 980°C dla glin czerwonych, 1040°C dla glin białych); przekraczając granicę tych temperatur, tracą swoja porowatość ponieważ zaczynają się topić, czy też raczej, nie przyjmują już żadnego szkliwa, które zostało na nie naniesione i wykazują tendencję do deformacji. Są dość plastyczne i zawierają stosunkowo wysoki procent materii wapiennej i węglanu wapniowego. W przypadku glin czerwonych, dość wysoka jest obecność tlenków żelaza – ich udział procentowy może sięgać nawet 8%. W glinach tych można odnaleźć substancje organiczne oraz różnego rodzaju zanieczyszczenia, takie jak kreda, pozostałości skamielin i inne.

Jakie są główne metody pracy z gliną?

METODY NADAWANIA KSZTAŁTU :
KOŁO
FORMA
CERAMIKA Z PŁATÓW GLINY
MODELOWANIE
BUDOWANIE Z WAŁKÓW
WYKAŃCZANIE
PIERWSZE WYPALANIE LUB WYPALANIE NA BISKWIT (WYPALANIE BEZ SZKLIWA)